Epopeja napisana regularnym heksametrem jest ezopową przypowieścią nie o czym innym, jak o przewrotności ludzkiego charakteru - ukazanego pod powłoką cielesną zwierząt. Rys charakterologiczny każdej postaci, choć zawiera w sobie ogólnie znane nawyki określonych zwierząt, opisuje również typowo ludzkie przywary. Na przykład tytułowy Lis to niesamowity krętacz i przechera, który brawurowo wprost wywija się z każdej opresji, a jego przemowy, godne samego Juliusza Cezara, porywają tłum i pozwalają mu uwolnić się z wszelkich przewin, które mu zarzucano i które jak najbardziej były prawdziwe! Wilk Srogosz czy Niedźwiedź Marucha, prostoduszne zwierzęta, dają się wrobić w misterną intrygę Lisa, którego niesamowita inteligencja z powodzeniem pozwala okpić cały zwierzęcy świat i wyjść z historii nie tylko obronną łapą, ale również odnieść pełne zwycięstwo w glorii i chwale... Świat opisany przez Goethego jest niczym innym, jak prześmiewczym opisem ludzkich słabości. Dajemy się zwodzić krasomówcom, oceniamy rzeczywistość po pozorach, powierzchownie, nie zadając sobie trudu, by wejść w zagadnienie głębiej. Łatwiej jest nam trzymać się utartych schematów i nabierać się na łzawe historyjki krętaczy, którzy tylko grają nam na nosie i w duchu śmieją się z nas do rozpuku. Ma rację Stanny pisząc, że tak naprawdę trudno w zwierzęciu odnaleźć tu zwierzę, ponieważ wszystko to są typowe postaci ludzkie, ukryte pod kostiumem.